Sinterklaas, kapoentje..

"Gooi die in mijn nog te kopen nieuwe stereo, rip die in mijn mp3 spelertje"

tot 4 december.. de 6e mag ook,

een fan
(van de groep, niet van de ouwe engerd met de langer baard)

‘Talentummeren’

Mijn eerste blog in wat lijkt een eeuwigheid. Om mijn terugkeer te vieren zal ik iets doen wat ik nooit eerder heb gedaan. Iets 'normaals'. Een conventionele blog zoals al velen te vinden zijn in omvangrijke de wereld wijde web. Ik ga u allen vertellen wat ik gisteren heb gedaan. Ik ben gaan 'talentummeren'. Maak je geen zorgen over de bestaansrecht van het woord 'talentummeren', want ik roep die bij deze in het leven. Bij deze. Ontkurk die champagnes, Alfred! Talentummeren staat voor een bezoeken brengen aan de talentum. Wat is een Talentum? Dat is de jobbeurs van Vacature. En Talentum klinkt beter dan 'Vacature's jobbeurs', toch? Marketing technisch gezien, geniale naam! Ik dwaal af. Nou, eigenlijk niet, maar ik heb een normale blog beloofd en in die context dwaal ik af.

Talentum werd in de Brussels Expo die in de schaduw staat van de Atonium. Prachtige monument is het eigenlijk! Het eerste wat mijn opviel was de omvang van de zaal. Ik verwachte een mega grote zaal met honderden bedrijven, maar dat was niet het geval. Deze tegenvaller was snel weggeëbd. De kleinere omvang levert een tijdsvoordeel in mijn verwachtingspatroon en hierdoor ik ben op tijd om gewoon thuis te koken. De eerste twee organisaties die in mijn oogvlak stonden waren juist twee organisatie waar ik ben afgevallen na de eerste ronde. En ja, mijn beulen waren present. Ik voel een cynische bui. Doorlopen, neger! Wat mij ook opviel was de diversiteit, om concreter te zijn, de diversiteit in leeftijd en fase in hun carrière. Hoe herken ik je die laatste? Simpel, als je een jup van in de veertig ziet met een Blackberry in zijn hand en met maar drie CV's dan is duidelijk dat hij geen starter is. Een niveau hoger zijn de mensen van middelbare leeftijd, dan zonder CV's, met een Nokia uit 1999 met een modieus (?) uitpullende neushaar, die worden behandeld als de reïncarnatie van koning Siam. Kaderleden. De mensen die geen formulieren moeten invullen, het wordt voor ze ingevuld. Toen gebeurde iets raars. Ik betrapte mezelf op het verafgoden van deze mensen. Die onverzorgde (blanke) mannen (vrouwen waren schaars maar wel verzorgd) in afgrijselijk lelijke kostuum (ergo: kostuum die geen uiterlijke gelijkenis tonen met maffia's kostuums). 'The man'! De mensen die ik moet verslaan of mee moet samenwerken met als doel om te verslaan. Dit zijn de mensen waar ik nu naar opkijk. Is dat Huey Newton's spookhandjes rond mijn nek? Heb ik nu laatst van mijn heelkundige ingreep of probeert Che mij te bewerken met een AK-47? Jongens toch. De revolutie mag een jaar of vijftien wachten, want deze mannen zijn nu mijn demigoden. Tegelijkertijd, zijn het ook mijn strijdmakers. Laten we eerlijk zijn, niemand gaat naar een talentum voor zijn lol, toch? Je doet voor je werk (contacten leggen) of je zoekt werk.

Na deze schokkende openbaring ben ik verder gegaan naar de orde van dag. Mezelf verkopen. Een job vinden op de talentum was nooit mijn objectief, maar eerder de contact leggen met de juiste mensen, laat ze kennismaken met mijn vader's jongste zoon (ik, dus) aan de hand van een goede onderhoud en mijn curriculum vitea. Dat lukte vrij aardig! Wat mij verder ook opviel en beviel was de vriendelijke aanblik van andere allochtonen, voornamelijk mijn mede -'bruunnen'. Dat aanblik van trots, die zoveel betekend als 'goed gedaan!', 'doe je ding, broeder' of de klassieker 'pak ze bij de ballen!'. Een denkbeeldige klop op de schouders van andere mede strijders.

Ten laatste, ben ik ook een geest uit het verleden tegen gekomen. Een oude afgevallen klasgenote. We hebben geen woord gewisseld en elkaar 'officieel' niet gezien. Ik zag haar toen ik op weg was naar kantinne. Ik moest dringend drank hebben om mijn medicijnen te nemen voor mijn heelkundige ingreep (of was jij dat, Ernesto?) Ze stond bij een stand in dezelfde t-shirt als de rest van de mensen die aan de stand werkten. Ik ging vanuit dat ze ook voor de organisatie werkt. Goed voor haar. Jezus houdt echt van iedereen.

Na twee en een half uur 'talentummeren' had ik het voor gezien. Ik heb succesjes geboekt (secretary plus.. olee! ikea.. olee!), mensen laten schrikken (sorry dame van startpeople, het was niet persoonlijk maar dat weet je wel.), tijd verspilt (nooit meer in rij staan waar iedereen al staat, zelfs niet voor Jobpunt. Bedankt voor de flyer.) en lol gehad (een nederlandstallig website beschrijven in het Frans tegen iemand die geen Frans kan. die jongedame verdiend een promotie. Ik ben fan.) en voor eerst in 3 maanden in een metro gezeten (wooeeeiiii)

Zover mijn 'normale' blog. Nou, ik heb geprobeerd. Ieder zijn wietplantje. De avonturen van een werkloze allochtoon. Een bestseller in de maak?

*Shuus….*

*…smak!*