He said blink
We gonna send the hounds in
I said wait
Cause here I come
Here I come
Here I come
You boys get ready
Cause here I come
Here I come
Here I come
De buitenwereld heeft een zekere verwachting van elke afgestudeerde persoon. Je moet jong zijn, ervaren, bol staan van kennis & perfect passen bij de bedrijfscultuur. Maar je komt niet zomaar binnen een bedrijf omdat je voldoet aan die eisen. Nee. Je moet eerst langs de 'stadsgrenzen', namelijk de jonge militie van 'Junior HR' medewerksters, vaak geserveerd in de vorm van een jonge dame van een jaar of 23, de typetjes die in 207 CC rijden waarvoor ze geen cent van hebben betaald (dank je wel, papa!). Je kent ze wel, die dames in hun design kledij van H&M of de Sara die ongetwijfeld meedingen met de kleur van het seizoen. Ze hebben je uitgenodigd omdat je a) de juiste diploma hebt en b) de juiste diploma hebt. Op het gesprek worden ze voor het eerst geconfronteerd met de verdere inhoud van je CV oftewel schokgolf # 2. Schokgolf #1, je raad het al, de ontmoeting. Vervolgens stellen ze inconsequente vragen, waar ze hun best doen om je in de functie 'te zien'. Wat bedoel daarmee? Simpel, vleeskeuring. Alles wat je zegt is BS, het gaat om de manier hoe je de vraag beantwoord. De functie zelf, wordt modieus opgeblazen en gekleineerd. En ja, de bloedirritante kut testjes die moeten bepalen of je met anderen kan werken of niet.
Sure, niet alle sollicitaties zijn even rampzalig. Sommige zijn nog erger. Heel af en toe voorlopen ze wel goed. Zo goed dat zelfs wanneer de job aan mijn vingers glipt dat ik toch een goed gevoel aan heb overgehouden. Bij Adecco was dit het geval. Al ben ik niet eens mijn reden van weigering, ik vond zeer fijn om te praten met andere soldaten die ook in mijnvelden moet jongleren. En de opzet van de gesprek is zeer verfrissend. De interne sollicitatie bij mijn huidige werkgever was een topper. Eindelijk een gesprek waar men effectief naar je luistert, je attitude gedurende het gesprek goed word geobserveerd waar je getoetst werd op mijn kennis. Vooral dat laatste is was een ware verademing die de volgende vraag in het leven roept; waarom gebeurd dat niet vaker?
In mijn vorige leven als ICT-er was het normaal dat er bij elke gesprek, het opgedane kennis bij de tand wordt gevoeld. Anno 2007, merkt deze personeelswerker op dat er bij 98% van de sollicitatiegesprekken dit niet het geval. Ik snap er geen reet van. Is dit typisch Belgisch? Heeft te maken met het functie inhoud? Zijn de tijden in de afgelopen 6 jaar zo fel veranderd? Is de persoonlijkheid effectief belangrijk dan de rest? Bij de interims krijg je standaard 1 vraag die altijd, maar echt altijd te maken heeft met zekere deadline die je moet halen. Maar groot gedeelte van het gesprek gaat van bespreken van knelpunten op mijn CV. Juist over mijn ICT verleden die werkelijk geen flikker te maken heeft met hetgeen waarvoor ik solliciteer. Dat je moet verklaren is logisch en ik weet ook dat je hieruit informatie over de sollicitant kan halen, maar als men erop blijft hammeren, is dat voor mij een concrete blijk van onkunde. Over de eerder opgenoemde testjes zal ik uitgebreid op terugkomen op een nader te schrijven blog.
Dit allemaal, samen met hetgeen dat ik in deel 1 had besproken, zorgt ervoor dat mijn stoeltje in het oud fabriekshal van Phillips Hasselt erg comfortabel word. Doorgroeimogelijkheden (zie twee alinea) zijn klaarblijkelijk aanwezig. Ja, ik ben nog steeds ambitieus. De brandende ambitie die ik deelde mijn strijdmaatjes is nogsteeds aanwezig. Alleen besef ik nu meer dat ooit, dat vooraleer je tot korpschef kan schoppen dat je effectief als voetsoldaat tegenaan geschopt zal worden. En nee, ik ben geen voetsoldaat meer. De eerste halve streep verzin ik wel bij.
Volgende keer zal ik concreter terugkomen op mijn ambities, eigen pijnpunten en hoe ik eraan ga werken.
Mei. September. December. December? De maanden na het einde van het afstudeerjaar zijn snel gevlogen. Afgestudeerd. Met de ongetwijfeld non-spectaculaire diploma uitreiking van komende week, zal de vraag der vragen in hoge frequentie gesteld worden. De vraag der vragen: "Wat doe je tegenwoordig?" Er zijn verschillende manieren om deze vraag te beantwoorden. ("Goed, met jou?" "Dat ga je toch geen reet aan, mo-fo!" "Soms 'Godfather', meestal 'Wii Sports'. Weet je dat mijn bowling record is verbroken? 1-9-3! Yes sir/ma'am!" ) Maar in realiteit is er maar één manier om deze vraag juist te beantwoorden, namelijk door te vertellen wat voor beroep je doet en bij welke firma. Liefst nog door erbij te zwaaien met vage loonbarema's, maaltijdcheques en de eeuwige maar altijd effectieve doorgroeimogelijkheden.
We hebben allemaal iemand in onze omgeving die jou iets heeft geflikt dat in jouw leefwereld zo goed als onvergefelijk is. Sommigen zelfs meerdere mensen. Nou, heb je nooit het gevoel gehad om die perso(o)n(en) een flink terug te pakken? Nooit de neiging gehad om daarvoor klappen te verkopen of levens (gedeeltelijk) te ruineren? Maar natuurlijk! Het is ook niet meer dan menselijk en als je daar nooit over heb nagedacht dan scheelt er iets met jou. In de woorden van Lewis Black "you got anger isuueesss!"
Het wordt moeilijker wanneer hetgeen die je wil terugpakken ongrijpbaar is. Tenzij je aan wapens komt en extreem domme dingen gaat doen, hetgeen ik zeer streng afwijs. Laat ik het concreter stellen aan de hand van een voorbeeld, je wil een enkeling eens laten voelen hoe het is om drie dagen voor de kerst ontslagen te worden. "Ja, meneer de kmanager, je staat op mijn schijtlijst en ik heb vandaag bruine bonen gegeten." En nogmaals ik heb het niet gewelddadige optreden, maar psychologisch. Hoe pak je het aan? Kidnappen? Zijn geliefden kidnappen? Jezelf kidnappen? Banden doorprikken is zo infantiel dat het niet meer leuk. De beste vorm van revenge is om nieuwe betere betrekking te vinden, verder gaan met je leven en vooral gelukkig worden. Maar biedt dit wel voldoening? Is gelukkig worden voldoende om je plaaggeest terug te pakken?
Stel ik teveel vragen? Dan weet je mij wel te vinden…
Sinds een paar weken ben ik de trotse eigenaar van een Nintendo Wii. U kent het al, de kleine witte gameconsole met de revolutionaire bewegingsgevoelige 'afstandsbediening', die giganten als Microsoft en Sony door zijn ongekende succes meerdere maagzweren bezorgt. Deze aankoop was het einde van anderhalf jaar zeveren/dagdromen en het begin van leven als 'gamer', een elite groep übermenschen die een productieve gedeelte van hun dag investeren in niet bestaande werelden waar ze de helden zijn of in de huid kruipen van superheld/film figuur. De Wii is overigens de tweede spelcomputer die ik ooit heb mogen bezitten. Zijn voorganger was ook van NES, een toestel die ouder is dan sommige van mijn beste kameraden. Waarom de Wii? Simpel, het feit dat ik meer kan doen dan mij suf klikken op suffige knopjes maar effectief moet bewegen. Dat laatste geef mij het gevoel dat 'echt' in de spel zit. In tegenstelling tot zijn absurd dure tegenhangers, is de Wii niet op uit om mijn DVD-speler te degraderen tot een zuivere luxe probleem. Zo ie zo, voor de welzijn van onze prachtige bankstel is het niet aangeraden om zittend te gamen. Niet dat ik twijfel aan de kwaliteit van onze bankstel, maar als ik me éénmaal laat gaan... murder! Buk! Buk! Buk!
Nou, mijn ijverige lezer(s), uw favoriete grammaticale kunstenaar gaat zich even vermaken met doodslaan van hoeren en toevallige passanten, terwijl hij onderweg is om schietlessen te nemen bij niemand minder dan Don Corleone's strongarm Luca Brasi. Daarna ga ik een potje fitnessen. En als er tijd is, ga ik die verdomde ninja schildpad te verhelpen met een lelijk sprong waar ik hij al dagen mee bezig is.
