De avonturen van de 'huiskamerguerrillastrijder'

Het is donderdag. Ik was onderweg naar een sollicitatiegesprek bij een Japanse autofabrikant. Mijn busreis duurt ongeveer één uur en ik moet één keer overstappen op een grote baan met vier haltes. Ik wacht geduldig af tot wij dicht in de buurt zijn (1) om aan de buschauffeuse te vragen of zij weet welke van de vier haltes ik moet hebben. Op een gegeven moment stapt een koppel van middelbare leeftijd binnen. Beiden zagen er behoorlijk bekakt uit, alsof ze onderweg waren naar een van “I Love Lucy” revival. De types die normaal de Jaguar pakken om naar de bakker te gaan, vijfhonded meter verder op. Het straalde zo van ze af. De bus was bijna vol en er was maar één plek vrij om te zitten en dat was bij een “Arabische man met een baard.” De vrouwelijke helft van de koppel liep naar de plek toe, keek die man van kop tot teen en gaf die een ‘val maar dood’ blik gecomplimenteerd met ‘huh!’ in a - mineur. Dit incident haalde de bloed onder mijn nagels! Ik merkte op dat ik niet de enige passagier was die verontwaardigd was om dit incident. De schuddende hoofden spraken boekdelen.

Inmiddels werd de hoogste tijd om mijn buschauffeuse te consulteren. Deze aardige dame had mij op het hart gedrukt dat ik op haar medewerking kon rekenen. Mijn zitplaats was nog vrij maar dat interesseerde mij op het moment niet meer. Nee, ik had een andere zitplaats op het oog, namelijk naast de Arabische man met een baard. Ik groette hem vriendelijk, gaf hem de hand, zette mijn muziek terug op en keek de vrouw die mijn medepassagier schoffeerde fel aan. Ja, ik wilde een statement maken. En nee, niet vanuit het ‘wij allochtonen komen voor elkaar op’- onzin, maar eerder vanuit de man in een pak, al dan niet met een uitheemse uiterlijke die opkomt voor vage bekenden, al dan niet met een uitheems uiterlijk.

Hoe de rest van bus reageerde op mijn symbolische actie? Niet opgemerkt, want kort daarna moest ik overstappen, waar ik een interessant gesprek had met een bekakte oude man, met alarmerend overgewicht, dat inhoudelijk nergens op sloeg. Een gesprek dat een even vreemde vervolg kreeg toen we elkaar weer tegenkwamen in de bus, na mijn vruchteloze sollicitatie bij die ene Japanse autofabrikant.


(1): Spijtig genoeg heb ik vaak meegemaakt dat chauffeurs je vergeten te verwittigen wanneer je ze te vroeg vraagt om je te alarmeren bij een bepaalde halte.