Vorige weekend was het feest, namelijk het huwelijksfeest van mijn broer (1). Het was een fenomenale feest vol 'classic' -waardevolle- momenten. Showen met mijn bevallige partner, quality time met mijn twee zusjes, nichtjes, oom, tantes en ook mijn de aanwezig opa's en oma's, waaronder mijn eigen ouders. Hetgeen dat mij gelijk op viel was de shifting in de generaties binnen 'onze' familie. Het moment waar dit meest in het oog sprong was wanneer ik met mijn jongste nichtje aan spelen was. Naast mijn stond mijn oom te spelen met zijn kleindochter. Ik moest ineens denken aan de dagen waar ik, als kleine jochie van 12, speelde met mijn diezelfde oom. Dan dwaalde mijn nostalgie naar mijn 3e (of was het 4e?) verjaardag, over dat ene foto waar bijna alle broers van pa rond mijn cake stonden. Dat waren toen… kinderen/pubers! En zie nu mijn andere aanwezige oom, de architect, te poseren met de bruidspaar samen met zijn zoontje. Dezelfde zoontje die de dansvloer stal door zijn geweldige breakdance moves te doen. Mijn 'andere' en tevens jongste zusje, gaat binnenkort naar de middelbare school. Prachtig toch?
Laat het nou precies die dag de dag zijn waar ik vergeten ben om mijn terugkerende grijze haar weg te knippen. Het waren toch de anciens van de familie die mijn op dat ene haar attenderen. Niet op een spottende manier (zoals vroeger), maar op haast verwelkomde manier. Alsof ik op het punt stond om in de hogerop in de niet-bestaande hiërarchie te treden. En net als het feestje zelf genoot ik er elke moment van.
- De jonge gezinnetje Jolink zette de maatstaf waar elke huwelijksfeest zal worden gemeten. Amerikaanse limo in begrepen. Heerlijk feest, lieve mensen. Bedankt voor alles!
