He said blink
We gonna send the hounds in
I said wait
Cause here I come
Here I come
Here I come
You boys get ready
Cause here I come
Here I come
Here I come
De buitenwereld heeft een zekere verwachting van elke afgestudeerde persoon. Je moet jong zijn, ervaren, bol staan van kennis & perfect passen bij de bedrijfscultuur. Maar je komt niet zomaar binnen een bedrijf omdat je voldoet aan die eisen. Nee. Je moet eerst langs de 'stadsgrenzen', namelijk de jonge militie van 'Junior HR' medewerksters, vaak geserveerd in de vorm van een jonge dame van een jaar of 23, de typetjes die in 207 CC rijden waarvoor ze geen cent van hebben betaald (dank je wel, papa!). Je kent ze wel, die dames in hun design kledij van H&M of de Sara die ongetwijfeld meedingen met de kleur van het seizoen. Ze hebben je uitgenodigd omdat je a) de juiste diploma hebt en b) de juiste diploma hebt. Op het gesprek worden ze voor het eerst geconfronteerd met de verdere inhoud van je CV oftewel schokgolf # 2. Schokgolf #1, je raad het al, de ontmoeting. Vervolgens stellen ze inconsequente vragen, waar ze hun best doen om je in de functie 'te zien'. Wat bedoel daarmee? Simpel, vleeskeuring. Alles wat je zegt is BS, het gaat om de manier hoe je de vraag beantwoord. De functie zelf, wordt modieus opgeblazen en gekleineerd. En ja, de bloedirritante kut testjes die moeten bepalen of je met anderen kan werken of niet.
Sure, niet alle sollicitaties zijn even rampzalig. Sommige zijn nog erger. Heel af en toe voorlopen ze wel goed. Zo goed dat zelfs wanneer de job aan mijn vingers glipt dat ik toch een goed gevoel aan heb overgehouden. Bij Adecco was dit het geval. Al ben ik niet eens mijn reden van weigering, ik vond zeer fijn om te praten met andere soldaten die ook in mijnvelden moet jongleren. En de opzet van de gesprek is zeer verfrissend. De interne sollicitatie bij mijn huidige werkgever was een topper. Eindelijk een gesprek waar men effectief naar je luistert, je attitude gedurende het gesprek goed word geobserveerd waar je getoetst werd op mijn kennis. Vooral dat laatste is was een ware verademing die de volgende vraag in het leven roept; waarom gebeurd dat niet vaker?
In mijn vorige leven als ICT-er was het normaal dat er bij elke gesprek, het opgedane kennis bij de tand wordt gevoeld. Anno 2007, merkt deze personeelswerker op dat er bij 98% van de sollicitatiegesprekken dit niet het geval. Ik snap er geen reet van. Is dit typisch Belgisch? Heeft te maken met het functie inhoud? Zijn de tijden in de afgelopen 6 jaar zo fel veranderd? Is de persoonlijkheid effectief belangrijk dan de rest? Bij de interims krijg je standaard 1 vraag die altijd, maar echt altijd te maken heeft met zekere deadline die je moet halen. Maar groot gedeelte van het gesprek gaat van bespreken van knelpunten op mijn CV. Juist over mijn ICT verleden die werkelijk geen flikker te maken heeft met hetgeen waarvoor ik solliciteer. Dat je moet verklaren is logisch en ik weet ook dat je hieruit informatie over de sollicitant kan halen, maar als men erop blijft hammeren, is dat voor mij een concrete blijk van onkunde. Over de eerder opgenoemde testjes zal ik uitgebreid op terugkomen op een nader te schrijven blog.
Dit allemaal, samen met hetgeen dat ik in deel 1 had besproken, zorgt ervoor dat mijn stoeltje in het oud fabriekshal van Phillips Hasselt erg comfortabel word. Doorgroeimogelijkheden (zie twee alinea) zijn klaarblijkelijk aanwezig. Ja, ik ben nog steeds ambitieus. De brandende ambitie die ik deelde mijn strijdmaatjes is nogsteeds aanwezig. Alleen besef ik nu meer dat ooit, dat vooraleer je tot korpschef kan schoppen dat je effectief als voetsoldaat tegenaan geschopt zal worden. En nee, ik ben geen voetsoldaat meer. De eerste halve streep verzin ik wel bij.
Volgende keer zal ik concreter terugkomen op mijn ambities, eigen pijnpunten en hoe ik eraan ga werken.
Mei. September. December. December? De maanden na het einde van het afstudeerjaar zijn snel gevlogen. Afgestudeerd. Met de ongetwijfeld non-spectaculaire diploma uitreiking van komende week, zal de vraag der vragen in hoge frequentie gesteld worden. De vraag der vragen: "Wat doe je tegenwoordig?" Er zijn verschillende manieren om deze vraag te beantwoorden. ("Goed, met jou?" "Dat ga je toch geen reet aan, mo-fo!" "Soms 'Godfather', meestal 'Wii Sports'. Weet je dat mijn bowling record is verbroken? 1-9-3! Yes sir/ma'am!" ) Maar in realiteit is er maar één manier om deze vraag juist te beantwoorden, namelijk door te vertellen wat voor beroep je doet en bij welke firma. Liefst nog door erbij te zwaaien met vage loonbarema's, maaltijdcheques en de eeuwige maar altijd effectieve doorgroeimogelijkheden.
We hebben allemaal iemand in onze omgeving die jou iets heeft geflikt dat in jouw leefwereld zo goed als onvergefelijk is. Sommigen zelfs meerdere mensen. Nou, heb je nooit het gevoel gehad om die perso(o)n(en) een flink terug te pakken? Nooit de neiging gehad om daarvoor klappen te verkopen of levens (gedeeltelijk) te ruineren? Maar natuurlijk! Het is ook niet meer dan menselijk en als je daar nooit over heb nagedacht dan scheelt er iets met jou. In de woorden van Lewis Black "you got anger isuueesss!"
Het wordt moeilijker wanneer hetgeen die je wil terugpakken ongrijpbaar is. Tenzij je aan wapens komt en extreem domme dingen gaat doen, hetgeen ik zeer streng afwijs. Laat ik het concreter stellen aan de hand van een voorbeeld, je wil een enkeling eens laten voelen hoe het is om drie dagen voor de kerst ontslagen te worden. "Ja, meneer de kmanager, je staat op mijn schijtlijst en ik heb vandaag bruine bonen gegeten." En nogmaals ik heb het niet gewelddadige optreden, maar psychologisch. Hoe pak je het aan? Kidnappen? Zijn geliefden kidnappen? Jezelf kidnappen? Banden doorprikken is zo infantiel dat het niet meer leuk. De beste vorm van revenge is om nieuwe betere betrekking te vinden, verder gaan met je leven en vooral gelukkig worden. Maar biedt dit wel voldoening? Is gelukkig worden voldoende om je plaaggeest terug te pakken?
Stel ik teveel vragen? Dan weet je mij wel te vinden…
Sinds een paar weken ben ik de trotse eigenaar van een Nintendo Wii. U kent het al, de kleine witte gameconsole met de revolutionaire bewegingsgevoelige 'afstandsbediening', die giganten als Microsoft en Sony door zijn ongekende succes meerdere maagzweren bezorgt. Deze aankoop was het einde van anderhalf jaar zeveren/dagdromen en het begin van leven als 'gamer', een elite groep übermenschen die een productieve gedeelte van hun dag investeren in niet bestaande werelden waar ze de helden zijn of in de huid kruipen van superheld/film figuur. De Wii is overigens de tweede spelcomputer die ik ooit heb mogen bezitten. Zijn voorganger was ook van NES, een toestel die ouder is dan sommige van mijn beste kameraden. Waarom de Wii? Simpel, het feit dat ik meer kan doen dan mij suf klikken op suffige knopjes maar effectief moet bewegen. Dat laatste geef mij het gevoel dat 'echt' in de spel zit. In tegenstelling tot zijn absurd dure tegenhangers, is de Wii niet op uit om mijn DVD-speler te degraderen tot een zuivere luxe probleem. Zo ie zo, voor de welzijn van onze prachtige bankstel is het niet aangeraden om zittend te gamen. Niet dat ik twijfel aan de kwaliteit van onze bankstel, maar als ik me éénmaal laat gaan... murder! Buk! Buk! Buk!
Nou, mijn ijverige lezer(s), uw favoriete grammaticale kunstenaar gaat zich even vermaken met doodslaan van hoeren en toevallige passanten, terwijl hij onderweg is om schietlessen te nemen bij niemand minder dan Don Corleone's strongarm Luca Brasi. Daarna ga ik een potje fitnessen. En als er tijd is, ga ik die verdomde ninja schildpad te verhelpen met een lelijk sprong waar ik hij al dagen mee bezig is.
Mijn eerste blog in wat lijkt een eeuwigheid. Om mijn terugkeer te vieren zal ik iets doen wat ik nooit eerder heb gedaan. Iets 'normaals'. Een conventionele blog zoals al velen te vinden zijn in omvangrijke de wereld wijde web. Ik ga u allen vertellen wat ik gisteren heb gedaan. Ik ben gaan 'talentummeren'. Maak je geen zorgen over de bestaansrecht van het woord 'talentummeren', want ik roep die bij deze in het leven. Bij deze. Ontkurk die champagnes, Alfred! Talentummeren staat voor een bezoeken brengen aan de talentum. Wat is een Talentum? Dat is de jobbeurs van Vacature. En Talentum klinkt beter dan 'Vacature's jobbeurs', toch? Marketing technisch gezien, geniale naam! Ik dwaal af. Nou, eigenlijk niet, maar ik heb een normale blog beloofd en in die context dwaal ik af.
Talentum werd in de Brussels Expo die in de schaduw staat van de Atonium. Prachtige monument is het eigenlijk! Het eerste wat mijn opviel was de omvang van de zaal. Ik verwachte een mega grote zaal met honderden bedrijven, maar dat was niet het geval. Deze tegenvaller was snel weggeëbd. De kleinere omvang levert een tijdsvoordeel in mijn verwachtingspatroon en hierdoor ik ben op tijd om gewoon thuis te koken. De eerste twee organisaties die in mijn oogvlak stonden waren juist twee organisatie waar ik ben afgevallen na de eerste ronde. En ja, mijn beulen waren present. Ik voel een cynische bui. Doorlopen, neger! Wat mij ook opviel was de diversiteit, om concreter te zijn, de diversiteit in leeftijd en fase in hun carrière. Hoe herken ik je die laatste? Simpel, als je een jup van in de veertig ziet met een Blackberry in zijn hand en met maar drie CV's dan is duidelijk dat hij geen starter is. Een niveau hoger zijn de mensen van middelbare leeftijd, dan zonder CV's, met een Nokia uit 1999 met een modieus (?) uitpullende neushaar, die worden behandeld als de reïncarnatie van koning Siam. Kaderleden. De mensen die geen formulieren moeten invullen, het wordt voor ze ingevuld. Toen gebeurde iets raars. Ik betrapte mezelf op het verafgoden van deze mensen. Die onverzorgde (blanke) mannen (vrouwen waren schaars maar wel verzorgd) in afgrijselijk lelijke kostuum (ergo: kostuum die geen uiterlijke gelijkenis tonen met maffia's kostuums). 'The man'! De mensen die ik moet verslaan of mee moet samenwerken met als doel om te verslaan. Dit zijn de mensen waar ik nu naar opkijk. Is dat Huey Newton's spookhandjes rond mijn nek? Heb ik nu laatst van mijn heelkundige ingreep of probeert Che mij te bewerken met een AK-47? Jongens toch. De revolutie mag een jaar of vijftien wachten, want deze mannen zijn nu mijn demigoden. Tegelijkertijd, zijn het ook mijn strijdmakers. Laten we eerlijk zijn, niemand gaat naar een talentum voor zijn lol, toch? Je doet voor je werk (contacten leggen) of je zoekt werk.
Na deze schokkende openbaring ben ik verder gegaan naar de orde van dag. Mezelf verkopen. Een job vinden op de talentum was nooit mijn objectief, maar eerder de contact leggen met de juiste mensen, laat ze kennismaken met mijn vader's jongste zoon (ik, dus) aan de hand van een goede onderhoud en mijn curriculum vitea. Dat lukte vrij aardig! Wat mij verder ook opviel en beviel was de vriendelijke aanblik van andere allochtonen, voornamelijk mijn mede -'bruunnen'. Dat aanblik van trots, die zoveel betekend als 'goed gedaan!', 'doe je ding, broeder' of de klassieker 'pak ze bij de ballen!'. Een denkbeeldige klop op de schouders van andere mede strijders.
Ten laatste, ben ik ook een geest uit het verleden tegen gekomen. Een oude afgevallen klasgenote. We hebben geen woord gewisseld en elkaar 'officieel' niet gezien. Ik zag haar toen ik op weg was naar kantinne. Ik moest dringend drank hebben om mijn medicijnen te nemen voor mijn heelkundige ingreep (of was jij dat, Ernesto?) Ze stond bij een stand in dezelfde t-shirt als de rest van de mensen die aan de stand werkten. Ik ging vanuit dat ze ook voor de organisatie werkt. Goed voor haar. Jezus houdt echt van iedereen.
Na twee en een half uur 'talentummeren' had ik het voor gezien. Ik heb succesjes geboekt (secretary plus.. olee! ikea.. olee!), mensen laten schrikken (sorry dame van startpeople, het was niet persoonlijk maar dat weet je wel.), tijd verspilt (nooit meer in rij staan waar iedereen al staat, zelfs niet voor Jobpunt. Bedankt voor de flyer.) en lol gehad (een nederlandstallig website beschrijven in het Frans tegen iemand die geen Frans kan. die jongedame verdiend een promotie. Ik ben fan.) en voor eerst in 3 maanden in een metro gezeten (wooeeeiiii)
Zover mijn 'normale' blog. Nou, ik heb geprobeerd. Ieder zijn wietplantje. De avonturen van een werkloze allochtoon. Een bestseller in de maak?
*Shuus….*
*…smak!*
,,Excuses namens heel Ajax voor deze wedstrijd''
Ik woon al meer dan twaalf jaar op het Babylonische vaste land. De eerste zeven jaar in Nederland en de rest in België. NL en BE hebben altijd een speciale relatie gehad, gevuld met bloed, zweet, tranen en slechte moppen. Naast de taal kent beide landen veel gelijkenissen, maar op cultureel vlak kent men ook veel verschillen. Maar zo gek is dat ook niet, nee? Zie Nederland, tussen de Friezen en de Zuid-Hollanders zit een gapende culturele gat waar het Afrikaans continent zo in zou passen. Zulke verschillen kent België ook. Maar ik dwaal af. Behalve het overduidelijke accentje en woordgebruik, welke andere verschillen kennen deze twee buurlanden? Juist, één van ’hen’, wie in beide landen wordt gebrandmerkt onder de noemer ‘allochtoon’ biedt voor de redding!
"Stel u voor dat ik op weg naar huis door 10.000 rode lichten raas en 200 personen verpletter. Zou u dan de rechter zeggen dat ik te veel spaghetti eet?"
Sinds gisteren ben ik student af. Officieel student af. Het einde van een lange reis dit begonnen is toen een jaar of 25 geleden. Kleine Scherson met zijn super coole lunchbox die niet wist waarom zijn moeder kleiner was dan al de andere moeders. Goed, toen was ik geen student, geen scholier, maar de ambitie was niet minder om. Toen was mijn doel om dokter te worden. In de afgelopen 25 jaar heb ik de volgense droomjobs gehad:
"When Britney Spears shaved her head, that's when you know the apocalypse is coming"
A month ago a friend of mine.. Belofte maakt schuld, ditjes en datjes. Hieronder vindt u een lijst met vijf politiek georiënteerde hiphop albums. Natuurlijk zijn er veel meer, maar ik geef eerlijk toe dat ik ze niet al te goed kent. Een groep als The Coup, die naar schijnt geniale politieke hiphop maken, ken ik enkel van naam. Er zijn ook genoeg artiesten, zowel boven- als ondergronds, die naargelang hun goesting ook politieke liederen maken. Desgevraagd wil ik daar ook een compilatie van maken en posten. Enige wat u moet doen is vragen en maandje wachten.
Vooraleer het digitale inkt op mijn 13 inch scherm was gedroogt, had ik uitvoerig nagedacht over wat ik wil bereiken door te bloggen. Palindromen over rijkdommen die het derde oog niet kan bevatten, het verbannen van de letter ‘k’, (rijg de aner, lootzaa!), iedereen die de woorden ‘bling bling’ of ‘urban’ of doodgewoon ‘yo, homey’ op vrijwillig in al dan niet non-consensuele wijze gebruiken, behandelen als krijgsgevangennen in de tijden van Idi Amin Dada en een goede excuus om een lange zinnen te schrijven die grammaticaal niet kloppen maar wel stijlvol zijn als de tering. Ding! Dames en heren, dit zijn geen redenen om te bloggen. (alhoewel..) Maar wat is dan een goede reden om te bloggen? Waarom, in godsnaam?
Het is donderdag. Ik was onderweg naar een sollicitatiegesprek bij een Japanse autofabrikant. Mijn busreis duurt ongeveer één uur en ik moet één keer overstappen op een grote baan met vier haltes. Ik wacht geduldig af tot wij dicht in de buurt zijn (1) om aan de buschauffeuse te vragen of zij weet welke van de vier haltes ik moet hebben. Op een gegeven moment stapt een koppel van middelbare leeftijd binnen. Beiden zagen er behoorlijk bekakt uit, alsof ze onderweg waren naar een van “I Love Lucy” revival. De types die normaal de Jaguar pakken om naar de bakker te gaan, vijfhonded meter verder op. Het straalde zo van ze af. De bus was bijna vol en er was maar één plek vrij om te zitten en dat was bij een “Arabische man met een baard.” De vrouwelijke helft van de koppel liep naar de plek toe, keek die man van kop tot teen en gaf die een ‘val maar dood’ blik gecomplimenteerd met ‘huh!’ in a - mineur. Dit incident haalde de bloed onder mijn nagels! Ik merkte op dat ik niet de enige passagier was die verontwaardigd was om dit incident. De schuddende hoofden spraken boekdelen.
Mensen van het (niet zo?) goede leven! Ik heet u allen welkom tot de reeds vernieuwde site van Informele Formaliteit. In de komende paar dagen ga ik een beetje knutselen aan mijn goed geleende stukje WWW, maar de grootste verandering is achter de rug. Met een bende vliegende vogels die u, mijn zeer gewaardeerde lezer, gezelschap zullen houden tijdens uw bezoek op de blog van deze al te bescheiden echelon. Op inhoudelijke vlak (daar gaat het toch om hé) zullen er ook veranderingen komen. Zo zal ik geen oude post oppoetsen/posten en video's zijn verleden tijd. De rest zal ik gaande weg verzinnen.
Enkele lichtjaren terug kreeg ik deze geniale geluidopname van mijn oom (contabai, buti!), hetgeen ik nu met u ga delen. Bij deze;
Hij was ooit moe.
Hij is nog steeds moe.
Hij ging weer schrijven.
Hij werd stilzwijgend voor analfabeet verklaard.
Hij vliegeneert nogsteeds zonder brevet.
Hij realiseert zich suf over realisme.
Hij is terug op de hopeloze arbeidsmarkt.
Hij is nog steeds moe.
En hij heeft alweer een nieuwe blog.
Wat mankeert hem toch?
Sodejú.
