De buitenwereld heeft een zekere verwachting van elke afgestudeerde persoon. Je moet jong zijn, ervaren, bol staan van kennis & perfect passen bij de bedrijfscultuur. Maar je komt niet zomaar binnen een bedrijf omdat je voldoet aan die eisen. Nee. Je moet eerst langs de 'stadsgrenzen', namelijk de jonge militie van 'Junior HR' medewerksters, vaak geserveerd in de vorm van een jonge dame van een jaar of 23, de typetjes die in 207 CC rijden waarvoor ze geen cent van hebben betaald (dank je wel, papa!). Je kent ze wel, die dames in hun design kledij van H&M of de Sara die ongetwijfeld meedingen met de kleur van het seizoen. Ze hebben je uitgenodigd omdat je a) de juiste diploma hebt en b) de juiste diploma hebt. Op het gesprek worden ze voor het eerst geconfronteerd met de verdere inhoud van je CV oftewel schokgolf # 2. Schokgolf #1, je raad het al, de ontmoeting. Vervolgens stellen ze inconsequente vragen, waar ze hun best doen om je in de functie 'te zien'. Wat bedoel daarmee? Simpel, vleeskeuring. Alles wat je zegt is BS, het gaat om de manier hoe je de vraag beantwoord. De functie zelf, wordt modieus opgeblazen en gekleineerd. En ja, de bloedirritante kut testjes die moeten bepalen of je met anderen kan werken of niet.
Sure, niet alle sollicitaties zijn even rampzalig. Sommige zijn nog erger. Heel af en toe voorlopen ze wel goed. Zo goed dat zelfs wanneer de job aan mijn vingers glipt dat ik toch een goed gevoel aan heb overgehouden. Bij Adecco was dit het geval. Al ben ik niet eens mijn reden van weigering, ik vond zeer fijn om te praten met andere soldaten die ook in mijnvelden moet jongleren. En de opzet van de gesprek is zeer verfrissend. De interne sollicitatie bij mijn huidige werkgever was een topper. Eindelijk een gesprek waar men effectief naar je luistert, je attitude gedurende het gesprek goed word geobserveerd waar je getoetst werd op mijn kennis. Vooral dat laatste is was een ware verademing die de volgende vraag in het leven roept; waarom gebeurd dat niet vaker?
In mijn vorige leven als ICT-er was het normaal dat er bij elke gesprek, het opgedane kennis bij de tand wordt gevoeld. Anno 2007, merkt deze personeelswerker op dat er bij 98% van de sollicitatiegesprekken dit niet het geval. Ik snap er geen reet van. Is dit typisch Belgisch? Heeft te maken met het functie inhoud? Zijn de tijden in de afgelopen 6 jaar zo fel veranderd? Is de persoonlijkheid effectief belangrijk dan de rest? Bij de interims krijg je standaard 1 vraag die altijd, maar echt altijd te maken heeft met zekere deadline die je moet halen. Maar groot gedeelte van het gesprek gaat van bespreken van knelpunten op mijn CV. Juist over mijn ICT verleden die werkelijk geen flikker te maken heeft met hetgeen waarvoor ik solliciteer. Dat je moet verklaren is logisch en ik weet ook dat je hieruit informatie over de sollicitant kan halen, maar als men erop blijft hammeren, is dat voor mij een concrete blijk van onkunde. Over de eerder opgenoemde testjes zal ik uitgebreid op terugkomen op een nader te schrijven blog.
Dit allemaal, samen met hetgeen dat ik in deel 1 had besproken, zorgt ervoor dat mijn stoeltje in het oud fabriekshal van Phillips Hasselt erg comfortabel word. Doorgroeimogelijkheden (zie twee alinea) zijn klaarblijkelijk aanwezig. Ja, ik ben nog steeds ambitieus. De brandende ambitie die ik deelde mijn strijdmaatjes is nogsteeds aanwezig. Alleen besef ik nu meer dat ooit, dat vooraleer je tot korpschef kan schoppen dat je effectief als voetsoldaat tegenaan geschopt zal worden. En nee, ik ben geen voetsoldaat meer. De eerste halve streep verzin ik wel bij.
Volgende keer zal ik concreter terugkomen op mijn ambities, eigen pijnpunten en hoe ik eraan ga werken.
5 reacties:
wacht, even herformuleren:
je geeft een tirrade tegen interim-mensen en persooneeldienst assistenten, juist?
Eeeeeeeen, je hebt personeelswerk gestudeerd, juist?
Al dat geklaag? kun je niet beter hier zwart op wit/oranje neerpennen hoe ze dat beter zouden kunnen doen?
We hebben al genoeg frustro's die onze tekortkomingen aanduiden, kunnen wij, de elite dan niet beter oplossingen vinden voor het plebs, de frustros?
Scherp, heel scherp. Echter, ongeacht mijn studie, achtergrond of huidige kapsel (mini affro, voor de nieuwsgierigen), recht der kritiek/tirade/afzeiken heb ik altijd. Jij ook. Hij ook. Zij ook. Enkel bezighouden met wereld verbeteren... nee, daar hebben we de MA/SCW voor ;-)
Daarnaast, al hetgeen dat je heb gelezen heb ik effectief gecommuniceerd met de interim waar ik nu voor werk en anderen waar ik ingeschreven ben.
Enkele tips ter verbetering zitten er degelijk in, tussen de regels door. Concrete oplossingen, dat is weer iets voor een moment waar ik op een positie zit waar ik die oplossing kan implementeren. Want een oplossing op maat bestaat niet. Daarover schrijven een eigen filosofie dat eigenlijk niet echt van mij is.. weet je wat, ik neem die uitdaging aan.. daar kom ik later terug op.
Oh ja, ik heb Dreamweaver niet, hombre. Mijn welgemeende excuses.
[off topic] Mijn eerste reactie was: leuk, een blogtekst op mijn "vakgebied" die een aantal interessante punten aanhaalt, maar in welke mate kun je spreken van een vakgebied als ik slecht een half jaar werkervaring heb?
Ik denk dat Brtrnd met zijn haarscherpe reactie jouw (onder)bewuste gevoelens van deze blogtekst – d.m.v. kritische ironie ten top – blootlegt op twee manieren: (1) enerzijds stelt hij dat jij tegen je eigen kar schopt en (2) anderzijds geeft hij (wellicht) niet bedoeld de oplossing in zijn antwoord.
(1) Ik kan niet anders concluderen dat je inderdaad tegen je eigen kar schopt, maar ook tegen die van de huidige generatie HR-werkers en/of lichtingsjaar van afstuderen. Hiermee bedoel ik dat jij – net als ik – voor HR gestudeerd hebt. Wat misschien niet direct met recruitment wordt geassocieerd, maar waar ik per toeval (?) in actief ben.
Het frappante is echter dat jij voor dergelijke functies hebt gesolliciteerd en daarom vermoed ik dat deze blogtekst vanuit een frustatie is ontstaan:
- omdat jij niet bij de nieuwe militie HR-werkers hoort (?)
- omdat jij het vrouwelijke "uitzendmiepen" kwalijk neemt dat je uiteindelijk niet wordt geselecteerd op basis wat jij kunt, maar wordt afgewezen om wie je bent (?)
- omdat jij van dat te horen krijgt van iemand die 4 à 5 jaar jonger is dan jezelf (?)
- omdat jij niet (kan) voldoet aan het verwachtingsbeeld van de "buitenwereld" waarover je sprak (?)
- omdat jij wordt gestigmatiseerd o.b.v. huidskleur, afkomst, CV (die door recruitersogen gezien simpelweg niet in je voordeel spreekt (!), woonplaats en dergelijke meer (?)
(2) Dat dé oplossing indirect wordt aangereikt heb je wel goed begrepen, daar dit blijkt uit je antwoord. Wel, wil ik je waarschuwen dat je je richt op het probleem i.p.v. op jouw gevoel: het heeft per slot van rekening geen zin om op te boksen tegen een mening omdat iedereen – zoals je zelf zegt – recht heeft op tirade/kritiek/afzeiken. Mijn inziens zit het probleem niet in de opsomming die ik hierboven maakte (punt 1), maar in mijn veronderstelling dat je het proces (lees: achterliggende gedachte) wellicht niet begrijpt en dat je daarom de functie van een recruiter abstract vindt.
Je sprak namelijk over inconsequente vragen, vleeskeuring en dat het gaat om de manier van antwoorden i.p.v. de dingen die je zegt. Stel dat dit laatste waar zou zijn: is het dan niet zo dat bijvoorbeeld een pasafgestudeerde met het juiste diploma een CEO functie van een multinational zou kunnen uitoefenen, omdat hij/zij d.m.v. sublimale commando’s, psychologische truckjes en een goed geplaatst compliment de recruiter heeft ingepalmd? Met dit belachelijke voorbeeld haal ik meteen twee belangrijke argumenten aan zijnde: subjectiviteit en realistische arbeidsmarktkennis, maar ik dwaal af.
Als jij vragen als (op basis van jouw CV) – “wat heeft U gedaan tussen 1999 en 2002? Waarom bent zo vaak van werk veranderd? Wat heeft U doen beslissen verder te studeren? Waarom bent U gestopt met Uw studie vertaler/tolk? Waarom bent U personeelswerk gaan studeren? Spreekt U ook Frans?” – inconsequent vind dan zou ik me ook schuldig maken aan het stellen van inconsequente vragen in jouw ogen, maar deze vragen zijn wel degelijk van belang.
Zoals jezelf aangeeft halen recruiters informatie uit jouw antwoorden zowel letterlijk als figuurlijk (=tussen de regels door luisteren), want dergelijke informatie vertelt veel over iemand. (keuzes, wensen, meningen, opmerkingen, etc.) Daarnaast moet een recruiter jou kunnen “verkopen”. Hiermee bedoel ik dat de recruiter jou ofwel intern moet kunnen voorstellen aan hogergeplaatste managers ofwel aan een externe organisatie als je solliciteert bij (niet voor) een interim-bureau én daarvoor moeten de recruiters jou bestoken/bevragen (voorbereid zijn voor allerhande vragen van de managers; bijvoorbeeld voor een manager kan het heel belangrijk zijn waarom je ‘plots’ van richting bent veranderd, etc.)
Dit gegeven zorgt ervoor dat je hierop kunt anticiperen en waarnodig manipulatief kan handelen, maar ook dit is weer een nieuw hoofdstuk.
Ik kijk uit naar je reactie, je blogtekst betreffende je eigen filosofie en wellicht een volledig nieuw proces met het oog op sollicitaties. Houd je dan ook rekening met telefonische “screenings” waar vleeskeuring niet bestaat?
Ps. Welke vraag word je in elke interim gevraagd betreffende deadlines?
Om te beginnen.. twee scherpe reacties over één blog. Jongens, ik ben vereerd...
Echter, laat ik maar alvast één ding vast stellen; ongeacht wat je mag denken van de tekst het was nog mijn bedoeling om aux serieus de dames of heren - ongeacht hun leeftijd - aan te vallen. Spijtig genoeg is de sarcastische ondertoon van mijn tekst weggenomen door toch harde ondertoon van mijn kritiek. Dat heb weer aan mezelf te denken. Ja, ik was op het moment in een frusto bui (dat stel ik vast ik, nu dat ik de teskt weer leest)
Het lucht op hoor... ha ha ha ha
Bon.
Ten tweede, de voorbeeld vragen die je geeft, worden vaak gesteld en ja, ze zijn brood nodig. Echter, wat mij stoort is wanneer een hele gesprek, enkel en alleen maar draait om die punten. En DAAR stoor ik me aan. Een uur lang ouwehoeren over wat ik 1999 heb gedaan. Hier testje, doei! Heel paradoxaal, maar goed, snap ik het wel. Daar komt de psychologie bij kijken. Dat de recruiter daar uit info haalt, zoals je als goed heb aan gegeven, om de kandidaat te verkopen. Snappen en accepteren zijn bij mij twee totaal verschillende processen. Mischien komt dit gevoel van onvrede omdat ik te vaak gesprekken vergelijk. Ik kom nu tijdens schrijven van mijn repliek tot deze ontdekking. Dat zal ik verder over nadenken..
Uiteraard, het is te anticiperen. Daarover zal ik kort op terugkomen in deel 3.
Nogmaals, dat ik zelf bij nieuwe/volgende lichting HR hoort weerhoudt mij niet om 'onze' methoden te bekritiseren. Op mijn huidige werk, zal ik me niet weerhouden om de werk van een naaste collega met een kritische oog te bekijken. Ik heb ook welleen tegen mijn inmiddels gestolen fiets geschopt..
Hoe zou ik het anders doen? De gesprek op mijn werk is voor mij DE voorbeeld zoals het zou moeten; een evenwicht tussen objectiviteit en subjectiviteit. Maar met die beschrijving heb je niks aan, natuurlijk. Ik zal eens op papier zetten. En het zal wellicht niks vernieuwend zijn, misschien dat je overladen wordt met gevoel van deja vu, maar mijn bedoeling zal dan duidelijk(er) zijn.
Oh ja, de interimvraag. Om eerlijk te zijn vind ik die vraag best wel leuk. Luidt (min of meer) als volgt:
"Stel je voor dat bedrijf X belt dat hij voor morgen in de middagploeg een XXX nodig heeft. Hoe ga je te werk?"
Het spelen met de variabelen op je cv is nu eenmaal een kunst.
Lodi is daar heel goed mee...
Nog belangrijker dan een goede opleiding of relevante ervaring is de kunst van het om de vinger draaien.
Of zoals die neger met een magnum in z'n te brede broek het zegt "life's a game, yaw, shit, niggashit asshole bitch mothafucka, shitting shit, punk, uhuh, damn, nigga, sucker, biaaaatch, ..." (ik bedoel dus ongeveer elke generieke rapper die van woorden wapens maakt waarmee hij meer schade aanricht dan met zijn "piece"
word to your mom
Een reactie posten