The Batman

Ik hou zielsveel van films. Mijn voorkeur gaat naar slimme actie films, ol school maffia films, spannende trillers en knotsgekke horrors. Ik ben ook niet vies een goed vertelde drama. Ik heb veel grote film hypes zien komen en gaan. Wie kan zich nog de grote gedoe herinneren rond Jurrasic Park? Nee? Okay, ik zal u het makkelijk maken. Ti-Ta-nic en dat klote Celien Dion gekrijs. (Brrr..) The Dark Knight, zegt u? Daarover zal ik later op terugkomen. Ik zal de gospel van Chris Nolan's magnum opus zingen en dat verdiend een eigen blog. Er is wel ander gerelateerde film hype die ik nu ga bespreken.



De jaar is 1989. Sly Stallone was een genie. Arnie was nog geen gouverneur van Californië. De russen waren toen de as van het kwaad. Er zat een Bush in de Witte Huis. En Batman beleeft een zoveelste terugkeer. Deze film werd opgeblazen als de pest, terwijl bijna niemand 1 seconde beeld van heeft gezien. Okay, we kregen op den dure wel enkele seconden beeld en dat wekte enkele maar grotere verwachtingen die in overvloed zijn beantwoordt.

Ik weet nog dat ik met mijn vader elke week naar videotheek ging en altijd op zoek was naar Batman. (1) Ik kan zich niet voorstellen hoe groot mijn vreugde was toen die eindelijk uit was. Dames en heren, ik heb die video 5 keer alleen gezien in tijdspan van 1 week! Ja okay, elke keer dat iemand over de vloer kwam en wist dat we Batman in huis hadden popte we die tape in. Mijn beste vriend kwam er speciaal voor langs.



Voor de autofreak is er ook een toetje voorzien in de vorm van de Batmobiel. Ik heb deze auto ooit in de echt gezien, jongens dat was een koude douche. Het zag eruit als dragqueen die net 30 maagden voor ontbijt heeft gehad. Maar goed, in de film zag dat spul er wel machtig uit.

En Batman zelf? Micheal Keaton heeft alles behalve de uitstraling van actieheld, maar dat maakt hem juist geweldig voor de universum van deze Batman film. De oudere, minder onstuimige Bruce Wayne en zijn gothic dragqueen car. De ster van de film? THE JOKER! Jack Nicholson's Joker is iconisch, hij is ook echt de ster van film.

Achteraf gezien was het geen hype, maar echte evenement. Een film die je gezien moet hebben en die ook beantwoorden op elke verwachting. Dat maken we tegenwoordig niet meer. Alhoewel, The Dark Knight... (maar dat is weer een andere blog, toch?)

(1) films die in meeste landen ind e bioscoop draaiden, lagen bij ons al in de videotheek.

30 -

Je kent het. Men wordt dertig, maar de maanden erna, de dag zelf en de weken erna raakt men al opgejaagd en opgefokt opdat ze 30 jaar worden. Binnenkort ben ik aan de beurt, maar ik zie niet in waarom ik er anders tegen aan moet kijken dan mijn vorige verjaardag. Of die ervoor. I get it, ik ben geen twintiger meer, maar moet ik me ineens oud voelen?

(...)

Ik denk dat het schrik om 30 te worden te wijten is aan onze ouders. Onze ouders hadden op 30 al een 'afgeronde' gezin, een 'vaste' woonst, een vaste baan en aan hebben een hoop in de betere leven in ons gevestigd. "Alles voor de kinderen, zodat ze het beter doen dan ons." Als kleine opdonders keken we op tegen deze giganten.

Maar onze generatie is anders. De droom van onze ouders is afgerond, we volgens onze eigen droom. Maar om die droom te bereiken is er geen plaats voor 'kleine opdonders.' We willen elke weekend weg kunnen en/of ons geld investeren in een huis. We willen een carrière. Daarom hebben we tot ver in onze tweede decennia gestudeerd, waardoor onze 'volwassen tijd' pas rond jaar of 25 is begonnen. De hypotheek leningen worden nu gesloten, we denken om ooit..misschien aan kinderen te beginnen. Mijn generatiegenoten, we laten ons toch niet intimideren door onnozele cijfer?

Dus, dan zou de grens van 'oud worden' ook verschoven worden, naar jaar of 40? Natuurlijk! Wat mij betreft zelfs verder. Waarom zouden we bang moeten zijn van zoiets abstract als een leeftijd?

Je bent zo oud als je je voelt, klinkt de cliché. Nou, maandag was ik doodziek en ik voelde me 80. Vandaag voel ik me 22 en ik verwacht dat ik me morgen op mijn werk weer voelt als bijna veertiger.