Maar vandaag is ook je verjaardag
Met die woorden kon er een start worden gegeven aan de tweede deel van mijn verjaardag. Alweer onverwachts en alweer voor een grote deel niet zo bijzonder. Ik kan bloggen over wereldschokkende feiten als inkopen (no shit, sherlock!), alweer op de bouw staan (alweer?) of mijn fiets in ontvangst nemen. Oh misschien toch even over die laatste, want dat ding is prachtig.
De 'viering' kwam in versnelling in de avond uren. Zaterdag avond waren we verwacht in Etten-Leur voor de (jawel) dertigste verjaardagspartij van Sander, één van mijn beste vrienden, voormalige muzikale partner en mede oprichter van defuncte ondergronds sensatie Realizm Fam (nou..) Onze laatste ontmoeting dateerd van 2005 in Brussel toen we samen naar een concert van Norah Jones zijn geweest. En doch, vanaf het moment dat we binnenkwamen door een 'door ons geïmproviseerde voordeur' leek het net alsof er geen vijf jaar voorbij was gegaan. Behalve de verrassing op hun gezicht toen we langs de raam.... ik bedoel voordeur zijn binnengekomen. Fijn. Heel fijn. Somethings never change!
Wat ook fijn is dat EL feestjes nog altijd even vet zijn gebleven. Al waren de meeste mensen voor mij onbekenden, na ongeveer een half uur waren dat allemaal vrienden. Het was gezellig zonder geforceerde stommiteiten, maar gewone
stommiteiten en zelfs een lange introductie in groepsbondage.
Ik kijk al naar uit naar volgende fiesta!
David neemt stukje van Goliath over
"Spyker redt Saab van ondergang"
Spyker, de piepkleine Nederlandse bouwer van exlusieve sportwagens, neemt autotak van Saab over. Mijn eerste reactie was "als dat maar goed gaat", maar als een echte auto enthousiast wil ik Victor Muller en vrienden bedanken dat ze Saab hebben gered.
Mag ik alvast sparen voor een Aero-X?
Okay, ik ben eerder een BMW-man maar de nieuwe Saab 9-5 doet wel.
Twintig tien
Werken voor mijn baas. Werken voor de bouw. Denkwerk voor de bouw. Vrijwilligers werk voor Haïti. Ziek zijn. Vermoeidheid in de avonduren. Extreme vermoeidheid in de avonduren.Vuurzee. Geen goesting.
Redenen genoeg om niet te bloggen. Misschien is het juist uiteenzetting van ideeën ook struikelblok. Who knows.. wacht ik zou het moeten weten. Vanaf deze week probeer ik erin te vliegen. Mag ik u gelukkige Nieuwjaar wensen? Nou, met of zonder u akkoord wil ik u allemaal gelukkige en gezonde 'twintig tien' wensen.
Dit jaar staat voor mij in het teken van wederopstanding. ALs ik even geen rekening houd met de bouw van ons paliers, vind ik dat een beetje 'achteruit' ben gegaan. Althans zo voelt het aan. Een zeer praktisch voorbeeld is mijn terugkeer naar de wondere wereld van het openbaar vervoer en alle stress die daarbij hoort. Echt achteruit gaan is het niet, want hiermee kunnen wij geld besparen en daarbij stopt de bus letterlijk voor mij nieuwe huis. Maar ja, als je gewend ben om die kleine afstand met auto te doen voelt het rijden in de bus aan als een stapje terug. Maar daar ben ik al lang overeen.
Mijn zorgenkind is en blijft mijn zogenaamde carrière. Kijk, ik werk inmiddels al 2 jaar bij IPG. Omdat ik een vaste contract heb en de waardering van collega's en zelfs leidinggevende mag ik niet al te veel klagen. Maar het feit dat er weinig tot geen uitdaging zit in mijn functie stoort mij enorm. Daarnaast ben ik oprecht geïnteresseerd in alles dat met personeelsbeleid te maken heeft en wil zeker terugkeren naar mijn 'roots'. Echter, ik sluit een hogere functie bij mijn werkgever. Daarover komt uitvoerig op terug in een nieuwe deel van 'Alumni'. (het werd tijd hé?!)
Als laatste zijn er ook andere persoonlijke doelen die altijd heb willen nastreven maar nooit de kans voor heb kunnen creëren. Let op: ik zeg niet dat ik de kans niet krijg, maar geloof sterk in dat je zelf kansen moet creëren. Maar welke zijn dat? Ik zou graag actief willen zijn op een maatschappelijk of sociaal vlak. Bijvoorbeeld in de politiek of vrijwilligers werk doen. Over de "waar en hoe" ga ik zeker in dit jaar over bezinnen, al sluit ik niet uit dat het enkel bij het bezinnen zal blijven. De bouw neemt een groot deel van mijn vrije tijd en zal zeker voorrang krijgen op andere nevenactiviteiten. Met de ambitie om actiever te zijn in de maatschappij wil ook een egocentrisch doel bereik: meer mensen leren kennen in Heusden-Zolder. Misschien zelfs vrienden maken. Twee vliegen in 1 klap toch?
Wellicht nog belangrijker is mijn ambitie om een boek te schrijven. Ik heb inmiddels 3 ideeën en ja, met idee nummer 3 ben ik inmiddels al bezig. Twee pagina's diep al. Het wordt een aanslag op uw lachspieren, mijn lieve mensen. Ik verklap nog niks, maar ik beloof dat in de maand mei uitvoering op terugkomt. Waarom pas in mei? Ik verplicht mezelf om tegen dan toch minstens 20 pagina's te hebben of genoeg materiaal om mee te 'shoppen'. Voor idee 2 moet ik nog wat research werk doen en nummer 1 zit in de ijskast. Nummer 1 wordt een roman waar ik aan sommigen vrienden al enkele pagina's heb voorgesteld. Oh, die pagina's ben ik zelf ook kwijt trouwens maar het idee leeft voort. En nummer 2, daar ga ik u kleine hoofdrol in spelen. Maar dat is pas voor 2011 vrees ik.
Verder? Verhuizen eind dit jaar, meer bloggen, genieten van het leven, genieten van en met mijn partner en zoals Lodi heeft aangekaart vaker afspreken met vrienden. Dat wordt zeker reizen naar Antwerpen, Etten-Leur, Rotterdam en London. En een uitnodiging voor BBQ in HZ.
Ga de wederopstanding van Scherson Antonio Peney voltooid zijn met het bereiken van het bovenstaande? Dat kan enkel beantwoord worden in 2011. Maar het spreek voor zich dat ik mijn eigen doel zal nastreven, verbreden, toetsen en waar nodig optimaliseren. Ik heb er zin in. U ook?
Redenen genoeg om niet te bloggen. Misschien is het juist uiteenzetting van ideeën ook struikelblok. Who knows.. wacht ik zou het moeten weten. Vanaf deze week probeer ik erin te vliegen. Mag ik u gelukkige Nieuwjaar wensen? Nou, met of zonder u akkoord wil ik u allemaal gelukkige en gezonde 'twintig tien' wensen.
Dit jaar staat voor mij in het teken van wederopstanding. ALs ik even geen rekening houd met de bouw van ons paliers, vind ik dat een beetje 'achteruit' ben gegaan. Althans zo voelt het aan. Een zeer praktisch voorbeeld is mijn terugkeer naar de wondere wereld van het openbaar vervoer en alle stress die daarbij hoort. Echt achteruit gaan is het niet, want hiermee kunnen wij geld besparen en daarbij stopt de bus letterlijk voor mij nieuwe huis. Maar ja, als je gewend ben om die kleine afstand met auto te doen voelt het rijden in de bus aan als een stapje terug. Maar daar ben ik al lang overeen.
Mijn zorgenkind is en blijft mijn zogenaamde carrière. Kijk, ik werk inmiddels al 2 jaar bij IPG. Omdat ik een vaste contract heb en de waardering van collega's en zelfs leidinggevende mag ik niet al te veel klagen. Maar het feit dat er weinig tot geen uitdaging zit in mijn functie stoort mij enorm. Daarnaast ben ik oprecht geïnteresseerd in alles dat met personeelsbeleid te maken heeft en wil zeker terugkeren naar mijn 'roots'. Echter, ik sluit een hogere functie bij mijn werkgever. Daarover komt uitvoerig op terug in een nieuwe deel van 'Alumni'. (het werd tijd hé?!)
Als laatste zijn er ook andere persoonlijke doelen die altijd heb willen nastreven maar nooit de kans voor heb kunnen creëren. Let op: ik zeg niet dat ik de kans niet krijg, maar geloof sterk in dat je zelf kansen moet creëren. Maar welke zijn dat? Ik zou graag actief willen zijn op een maatschappelijk of sociaal vlak. Bijvoorbeeld in de politiek of vrijwilligers werk doen. Over de "waar en hoe" ga ik zeker in dit jaar over bezinnen, al sluit ik niet uit dat het enkel bij het bezinnen zal blijven. De bouw neemt een groot deel van mijn vrije tijd en zal zeker voorrang krijgen op andere nevenactiviteiten. Met de ambitie om actiever te zijn in de maatschappij wil ook een egocentrisch doel bereik: meer mensen leren kennen in Heusden-Zolder. Misschien zelfs vrienden maken. Twee vliegen in 1 klap toch?
Wellicht nog belangrijker is mijn ambitie om een boek te schrijven. Ik heb inmiddels 3 ideeën en ja, met idee nummer 3 ben ik inmiddels al bezig. Twee pagina's diep al. Het wordt een aanslag op uw lachspieren, mijn lieve mensen. Ik verklap nog niks, maar ik beloof dat in de maand mei uitvoering op terugkomt. Waarom pas in mei? Ik verplicht mezelf om tegen dan toch minstens 20 pagina's te hebben of genoeg materiaal om mee te 'shoppen'. Voor idee 2 moet ik nog wat research werk doen en nummer 1 zit in de ijskast. Nummer 1 wordt een roman waar ik aan sommigen vrienden al enkele pagina's heb voorgesteld. Oh, die pagina's ben ik zelf ook kwijt trouwens maar het idee leeft voort. En nummer 2, daar ga ik u kleine hoofdrol in spelen. Maar dat is pas voor 2011 vrees ik.
Verder? Verhuizen eind dit jaar, meer bloggen, genieten van het leven, genieten van en met mijn partner en zoals Lodi heeft aangekaart vaker afspreken met vrienden. Dat wordt zeker reizen naar Antwerpen, Etten-Leur, Rotterdam en London. En een uitnodiging voor BBQ in HZ.
Ga de wederopstanding van Scherson Antonio Peney voltooid zijn met het bereiken van het bovenstaande? Dat kan enkel beantwoord worden in 2011. Maar het spreek voor zich dat ik mijn eigen doel zal nastreven, verbreden, toetsen en waar nodig optimaliseren. Ik heb er zin in. U ook?