Wie deze blog in de gaten houdt (actief of stiekem), zal al gemerkt hebben dat ik erg vaak schrijf over 'ouder worden' en de mogelijke gevolgen ervan. Iemand zich afgevraagd waarom? Goed, dat was een retorische vraag, die ik eigenlijk eerder aan mezelf moet stellen.
Scherson, weet jij waarom?
Om een antwoord te formuleren moet ik terug gaan naar mijn zorgeloze jeugd. Kind zijn was mijn dagelijkse job. Die reuzen, 'mama ku tata', deden alles om dat zorgeloosheid te waarborgen. Taken zoals de afwas werden als gevaarlijk geacht. Echter, dat voedde onze nieuwsgierigheid (en karakter) waardoor we toch onze zinnen kregen en toch de borden mochten wassen. En nee, ik ben niet sarcastisch bezig. He huis poetsen mocht wel, maar dat was een feest. De hele huis omtoveren tot een schaatsbaan terwijl Bob Marley's Babylonbus knalde door de speakers. Zalig. Alle vorm van verantwoordelijkheid, behalve die van onze eigen acties, werden overgenomen door onze ouders.
Maar, stel je voor dat ik..IK alle verantwoordelijkheid moest dragen? Er komt een dag wanneer ik zal gaan werken om mijn bestaan (en mogelijk van anderen)te waarborgen. Om voor andere te zorgen. En toen kwam.. de schrik. De schrik die toch een kleine vijftal jaar duurde. De schrik die deels wegvloeide door mijn natuurlijk ontwikkeling als mens maar ook door een ongelukkige incident. De auto ongeluk van mijn moeder.
Het was rond vijf uur op het einde van een doodsaaie maar toch zonnige dag. De telefoon ging, het was de politie die me informeerde over mijn moeder, die in een zware auto ongeluk betrokken was en of ik mijn vader en mogelijke naaste familie kon inlichten. Haar conditie: erg slecht. Zestien was ik toen en het enige wat ik dacht was 'koel blijven'. Ik heb mijn zusje verteld en mijn vader gekalmeerd en gecoördineerd. Begrijp me niet verkeerd; mijn papa heeft geen coördinatie nodig! Maar een soort van 'oer-gevoel' beviel mij om voor hem te zorgen en te zorgen dat alles goed verliep voor mijn mama. Ons huis was een zenuwcentrum geworden van familieleden die nuttiger waren op afstand en ik moest de menigte kalmeren, te woord staan en soms ook subtiel de deur uitwijzen. Ik wou me niet sterk houden, het ging allemaal automatisch. "Is dit volwassenheid?"; dacht ik een flits van een seconde. Het was alsof het eerste keer was in mijn leven waar stonden mijn ouders niet klaar voor mij stonden, maar ik moest klaar voor hun staan.
"Is dit volwassenheid?" Misschien had ik al tekenen van volwassenheid gegeven en dit soort situaties al alleen moeten oplossen. Tenslotte, in tegenstelling tot de laatste zin van het vorige alinea, ik had al eerder alleen op mijn benen moeten staan. Maar.. kent u dat, dat soort ervaringen die je jaren lang bij blijven en tekenend zijn voor je ontwikkeling? Dat is voor mij 1 van de belangrijkste. Sindsdien moest ik en later mijn zusje vaker de rol van ouder moeten overnemen of delen. Wij zijn tenslotte de nieuwe reuzen.
De schrik werd een uitdaging en daarna een fascinatie. Kijk naar mijn 2 bloedmooie nichtjes. Yzaira is vijf. VIJF JAAR! En zoals mijn goede vriend en favoriete blogger Lodi mij ooit heeft verteld; iedereen in onze omgeving groeit, gaat zich voortplanten, bouwt huizen, gaat trouwen enz enz. Het is een spannende boek zonder einde.
En toen heb ik echt leren rijden
En nu de handen los van het stuur! Zie je dat er niks gebeurd?
En dat terwijl ik voor het eerst de snelweg op ging. 120 km/u. Mijn ontgroening op de snelweg. Goed, het ging om dat ik de stuur iets losser moest houden. En ja, het was maar voor 2 seconden.
Begin september ga ik afrijden.(praktijkexamen, dus) Als dat maar goed gaat..
