Wii are the world, Wii are the future

Sinds een paar weken ben ik de trotse eigenaar van een Nintendo Wii. U kent het al, de kleine witte gameconsole met de revolutionaire bewegingsgevoelige 'afstandsbediening', die giganten als Microsoft en Sony door zijn ongekende succes meerdere maagzweren bezorgt. Deze aankoop was het einde van anderhalf jaar zeveren/dagdromen en het begin van leven als 'gamer', een elite groep übermenschen die een productieve gedeelte van hun dag investeren in niet bestaande werelden waar ze de helden zijn of in de huid kruipen van superheld/film figuur. De Wii is overigens de tweede spelcomputer die ik ooit heb mogen bezitten. Zijn voorganger was ook van NES, een toestel die ouder is dan sommige van mijn beste kameraden. Waarom de Wii? Simpel, het feit dat ik meer kan doen dan mij suf klikken op suffige knopjes maar effectief moet bewegen. Dat laatste geef mij het gevoel dat 'echt' in de spel zit. In tegenstelling tot zijn absurd dure tegenhangers, is de Wii niet op uit om mijn DVD-speler te degraderen tot een zuivere luxe probleem. Zo ie zo, voor de welzijn van onze prachtige bankstel is het niet aangeraden om zittend te gamen. Niet dat ik twijfel aan de kwaliteit van onze bankstel, maar als ik me éénmaal laat gaan... murder! Buk! Buk! Buk!

Nou, mijn ijverige lezer(s), uw favoriete grammaticale kunstenaar gaat zich even vermaken met doodslaan van hoeren en toevallige passanten, terwijl hij onderweg is om schietlessen te nemen bij niemand minder dan Don Corleone's strongarm Luca Brasi. Daarna ga ik een potje fitnessen. En als er tijd is, ga ik die verdomde ninja schildpad te verhelpen met een lelijk sprong waar ik hij al dagen mee bezig is.