30 -

Je kent het. Men wordt dertig, maar de maanden erna, de dag zelf en de weken erna raakt men al opgejaagd en opgefokt opdat ze 30 jaar worden. Binnenkort ben ik aan de beurt, maar ik zie niet in waarom ik er anders tegen aan moet kijken dan mijn vorige verjaardag. Of die ervoor. I get it, ik ben geen twintiger meer, maar moet ik me ineens oud voelen?

(...)

Ik denk dat het schrik om 30 te worden te wijten is aan onze ouders. Onze ouders hadden op 30 al een 'afgeronde' gezin, een 'vaste' woonst, een vaste baan en aan hebben een hoop in de betere leven in ons gevestigd. "Alles voor de kinderen, zodat ze het beter doen dan ons." Als kleine opdonders keken we op tegen deze giganten.

Maar onze generatie is anders. De droom van onze ouders is afgerond, we volgens onze eigen droom. Maar om die droom te bereiken is er geen plaats voor 'kleine opdonders.' We willen elke weekend weg kunnen en/of ons geld investeren in een huis. We willen een carrière. Daarom hebben we tot ver in onze tweede decennia gestudeerd, waardoor onze 'volwassen tijd' pas rond jaar of 25 is begonnen. De hypotheek leningen worden nu gesloten, we denken om ooit..misschien aan kinderen te beginnen. Mijn generatiegenoten, we laten ons toch niet intimideren door onnozele cijfer?

Dus, dan zou de grens van 'oud worden' ook verschoven worden, naar jaar of 40? Natuurlijk! Wat mij betreft zelfs verder. Waarom zouden we bang moeten zijn van zoiets abstract als een leeftijd?

Je bent zo oud als je je voelt, klinkt de cliché. Nou, maandag was ik doodziek en ik voelde me 80. Vandaag voel ik me 22 en ik verwacht dat ik me morgen op mijn werk weer voelt als bijna veertiger.